Irysy należą do roślin nie wymagających wiele opieki pod warunkiem posadzenia na przepuszczalnej glebie i w dostatecznie słonecznym miejscu. Do dobrego wzrostu i obfitego kwitnienia irysy wymagają pełnego słońca. Wymagają także wilgotnej ale nie mokrej gleby. Prawidłowy drenaż można zapewnić przez sadzenie na podwyższonej rabacie, ponieważ woda stojąca przez czas dłuższy niż 1-2 dni może okazać się zabójcza dla kłączy. Optymalny odczyn gleby to pH 6,8-7,0, czyli lekko kwaśny lub obojętny. Irysy są jednak tolerancyjne pod tym względem i dobrze adaptują się do gleby, na której rosną. Odczyn gleby można regulować stosując odpowiednie nawozy. Jeśli odczyn jest niższy, należy stosować nawozy z większym udziałem wapnia, jeśli wyższy - nawozy zawierające więcej siarki, czyli w postaci siarczanów.

Do nawożenie zalecane są nawozy o niskim udziale azotu. Najlepiej jeśli proporcje podstawowych składników, czyli azotu, fosforu i potasu, oznaczane jako NPK, są zbliżone do 5:10:10, 5:10:15, 6:8:12, 6:12:12. Dobrym nawozem wieloskładnikowym będzie więc np. MIS, ponadto jednoskładnikowy superfosfat lub organiczny, przekompostowany nawóz koński (nie stosować świeżego, ponieważ zawiera dużo azotu). Nawozić można jednorazowo wczesną wiosną oraz dodatkowo miesiąc po kwitnieniu.

Przy normalnym przebiegu pogody irysy nie wymagają nawadniania. Nawadnianie stosujemy tylko w okresie pierwszych dwóch tygodni po posadzeniu oraz w przypadku suszy. Nadmierne nawadnianie lub nadmierna wilgotność gleby mogą spowodować gnicie kłączy.

Kłącza powinny otrzymywać dużo ciepła i światła, toteż irysy należy regularnie odchwaszczać. Do odchwaszczania dużych powierzchni stosowane są niekiedy herbicydy (np. Treflan wczesną wiosną). Jeśli liście urosną nadmiernie, aż przewisają i kładą się na kłącza, trzeba je przyciąć. Usuwanie zwiędłych i chorych liści oraz przekwitłych kwiatów powinno być regularnym zabiegiem pielęgnacyjnym.